05.02.2011, 19:58
Afrodyta nie miała ani ojca, ani matki, pewnego dnia wyłoniła się z piany morskiej nieopodal Cypru. Afrodyta była boginią miłości, najpierw sama przeszła przez piękno i nieszczęście tego uczucia zakochując się w pięknym myśliwym Adonisie. Była przyzwyczajona do wygody. Wstawała codziennie rano o brzasku słońca, by towarzyszyć swojemu myśliwemu przy polowaniu. Kaleczyła swoje delikatne stopy o krzewy i ostre kamienie, jej szaty darły się w gąszczu leśnym.
![[Obrazek: 30803091.jpg]](http://img837.imageshack.us/img837/5290/30803091.jpg)
Pewnego dnia, pod cedrami na szczytach Libanu, Adonisa poszarpał dzik. Za późno przybyła bogini z pomocą. Adonis schylił głowę w jej białe ramiona i wyzionął ducha. Afrodyta polała krew kochanka nektarem i krew czerwona zamieniła się w kwiat zwany anemonem. Jednak bogini nie była pocieszona i poszła do Zeusa, by wyprowadził duszę jej kochanka i przyoblekł go w dawne piękno. Zeus spełnił prośbę bogini i odtąd Adonis spędzał sześć miesięcy przy Afrodycie, a na drugie sześć wracał do Hadesu. Adonis był czczony jako bóg. Święto Adoniów trwające osiem dni było zarazem smutne i wesołe. Przez pierwsze cztery dni opłakiwano jego śmierć przy sztucznym grobie, a przez resztę dni bawiono się czcząc zmartwychwstanie myśliwego.
W dawnych czasach Afrodytę przedstawiano jak wszystkie boginie w długiej sięgającej kostek szacie. W ręce miała jakiś owoc lub kwiat, a na jej stopach siedziały gołębie. Od IV p.n.e. pojawia się Afrodyta w sztuce greckiej naga lub w do połowy obnażona zwykle przy kąpieli lub jako Anadiomene co znaczy „wychodząca z morza” czyli gdy się rodzi. Najpiękniejszy posąg bogini miłości był dziełem ateńskiego rzeźbiarza Praksytelesa (IV wiek przed n. e.). Oryginał się nie zachował, lecz przetrwał w niezliczonych kopiach. Jej postać była odtwarzana z równym zamiłowaniem przez malarzy starożytnych, na freskach pompejskich widzimy ją łowiącą ryby na wędkę lub płynącą na muszli po morzu w otoczeniu małych Erosów.
Pewnego dnia, pod cedrami na szczytach Libanu, Adonisa poszarpał dzik. Za późno przybyła bogini z pomocą. Adonis schylił głowę w jej białe ramiona i wyzionął ducha. Afrodyta polała krew kochanka nektarem i krew czerwona zamieniła się w kwiat zwany anemonem. Jednak bogini nie była pocieszona i poszła do Zeusa, by wyprowadził duszę jej kochanka i przyoblekł go w dawne piękno. Zeus spełnił prośbę bogini i odtąd Adonis spędzał sześć miesięcy przy Afrodycie, a na drugie sześć wracał do Hadesu. Adonis był czczony jako bóg. Święto Adoniów trwające osiem dni było zarazem smutne i wesołe. Przez pierwsze cztery dni opłakiwano jego śmierć przy sztucznym grobie, a przez resztę dni bawiono się czcząc zmartwychwstanie myśliwego.
W dawnych czasach Afrodytę przedstawiano jak wszystkie boginie w długiej sięgającej kostek szacie. W ręce miała jakiś owoc lub kwiat, a na jej stopach siedziały gołębie. Od IV p.n.e. pojawia się Afrodyta w sztuce greckiej naga lub w do połowy obnażona zwykle przy kąpieli lub jako Anadiomene co znaczy „wychodząca z morza” czyli gdy się rodzi. Najpiękniejszy posąg bogini miłości był dziełem ateńskiego rzeźbiarza Praksytelesa (IV wiek przed n. e.). Oryginał się nie zachował, lecz przetrwał w niezliczonych kopiach. Jej postać była odtwarzana z równym zamiłowaniem przez malarzy starożytnych, na freskach pompejskich widzimy ją łowiącą ryby na wędkę lub płynącą na muszli po morzu w otoczeniu małych Erosów.