15.09.2013, 02:12
„Ngo-śes-pa dang grol-ba dus-mnyam-du ‚ong-ngo
Ze zrozumieniem przychodzi wyzwolenie.”
Bar-do Thos-grol
Ze zrozumieniem przychodzi wyzwolenie.”
Bar-do Thos-grol
Nie znajdziemy żadnej innej tradycji filozoficznej czy religijnej, w której do śmierci przywiązywano by tak niewielką wagę i znano jej anatomię tak dokładnie jak w filozofii Buddyzmu. Chciałbym więc, by ten artykuł, mimo, że w swojej naturze nie jest poświęcony tematyce wyłącznie okultystycznej (przynajmniej z punktu widzenia zachodniej tradycji magii) ukazał Wam ideę śmierci jako inicjacji prowadzącej do oświecenia, czy też wyzwolenia. W pierwotnej istocie ten esej ma być wstępem do grupy artykułów związanych z tanatologią oraz – co bliższe zachodniemu okultyzmowi – z nekromancją. Wszystkie religie zgadzają się, co do tego, że śmierć nie jest definitywnym końcem, że umiera jedynie powłoka materialna, zaś duchowa świadomość idzie dalej. Każdy system opisuje więc zjawisko exitus letalis[1] dość pobieżnie skupiając się raczej na elementach eschatologicznych. I tutaj pojawia się Buddyzm, który bardzo dokładnie opisuje anatomię umierania.
Wadżrajana[2] jest szkołą filozofii buddyjskiej powstałą w II wieku naszej ery w Indiach, jest kierunkiem związanym z praktyką tantr w ramach tradycji mahajany[3], na tyle jednak rozwiniętą, że umożliwia bezpośrednie doświadczenie natury rzeczywistości, na temat której tylko „wnioskuje się” w teoriach mahajany. To właśnie tej szkole zawdzięczamy opisanie etapów umierania istoty ludzkiej. Wadżrajana naucza, że śmierć przebiega w ośmiu etapach. Każdy z nich charakteryzuje się rozpadem konkretnego żywiołu w organizmie, a także odpowiednimi do tego efektami fizycznymi. Jednocześnie etapy te mogą przebiegać w sposób powolny – gdzie poddają się obserwacji – ale równie dobrze mogą pojawić się tak szybko, że nie da się ich od siebie odróżnić. Według tej filozofii ludzie czyści, o mniejszym obciążeniu karmicznym umierają spokojniej, zaś źli ludzie umierają szybko – co zazwyczaj oznacza śmierć tragiczną w jakimś wypadku. Zanim przejdę do wymienienia i opisania poszczególnych etapów, muszę przypomnieć, że śmierć
w buddyzmie jest jedynie formą inicjacji, którą określamy mianem descensus ad inferos[4]. Po ustaniu fizycznych objaw życia, świadomość (a dokładniej doświadczenie) przechodzi do stanu bar-do śmierci, który jest niczym innym jak kolejnym stanem przejściowym egzystencji podobnie jak życie, sen czy medytacja. W tym czasie dochodzi do procesów wewnętrznych, które decydują o tym, czy człowiek trafi do jednej z sześciu sfer Samsary[5].
Wadżrajana[2] jest szkołą filozofii buddyjskiej powstałą w II wieku naszej ery w Indiach, jest kierunkiem związanym z praktyką tantr w ramach tradycji mahajany[3], na tyle jednak rozwiniętą, że umożliwia bezpośrednie doświadczenie natury rzeczywistości, na temat której tylko „wnioskuje się” w teoriach mahajany. To właśnie tej szkole zawdzięczamy opisanie etapów umierania istoty ludzkiej. Wadżrajana naucza, że śmierć przebiega w ośmiu etapach. Każdy z nich charakteryzuje się rozpadem konkretnego żywiołu w organizmie, a także odpowiednimi do tego efektami fizycznymi. Jednocześnie etapy te mogą przebiegać w sposób powolny – gdzie poddają się obserwacji – ale równie dobrze mogą pojawić się tak szybko, że nie da się ich od siebie odróżnić. Według tej filozofii ludzie czyści, o mniejszym obciążeniu karmicznym umierają spokojniej, zaś źli ludzie umierają szybko – co zazwyczaj oznacza śmierć tragiczną w jakimś wypadku. Zanim przejdę do wymienienia i opisania poszczególnych etapów, muszę przypomnieć, że śmierć
w buddyzmie jest jedynie formą inicjacji, którą określamy mianem descensus ad inferos[4]. Po ustaniu fizycznych objaw życia, świadomość (a dokładniej doświadczenie) przechodzi do stanu bar-do śmierci, który jest niczym innym jak kolejnym stanem przejściowym egzystencji podobnie jak życie, sen czy medytacja. W tym czasie dochodzi do procesów wewnętrznych, które decydują o tym, czy człowiek trafi do jednej z sześciu sfer Samsary[5].
Czytaj dalej tutaj...
