18.10.2011, 19:33
Ludy celtyckie żyły na znacznej części terytorium Europy i Azji mniejszej przez ponad 3000 lat. Za datę początkową uważany jest rok 1400 p.n.e. Kolebkę ludów przypisuje się zachodowi bądź centrum dzisiejszych Niemiec. Do VI wieku plemiona celtyckie zajęły już tereny zachodniej i północnej Europy, dotarły także na Wyspy Brytyjskie. Później osiedliły się też nad Morzem Czarnym, na Ukrainie i w zachodniej Turcji. Ludy były silnie ze sobą spokrewnione, ale nie były zjednoczone pod względem politycznym. Celtowie znani dzisiaj jako Galowie żyli w odrębnych grupach plemiennych. Różnice między plemionami ukazują się w odrębności językowej. Języki celtyckie przyjęły odmienne formy, używane przez plemiona zamieszkujące Europę: centralną, północną i północno-zachodnią Iberię (dzisiejsza Hiszpania i Portugalia), Galię (Francja), dolinę Padu na południe od Alp i, być może, dolinę Dunaju. Język celtycki używa się dzisiaj w Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz Bretanii. Język można podzielić na dwie części, jeden używa się w formie walijskiej, kornwalijskiej i bretońskiej. Druga część to język używany w Irlandii, Szkocji oraz na wyspie Man.
![[Obrazek: 90086695lw7.jpg]](http://img261.imageshack.us/img261/2129/90086695lw7.jpg)
Grecy i Egipcjanie pozostawili po sobie wiele pism, natomiast Celtowie w przeciwieństwie do nich bardziej cenili sobie tradycję przekazywaną drogą ustną. Źródłem informacji o nich są inskrypcje, monety oraz nazwy geograficzne. Źródła ta jednak nie są pełne i nie pozwalają na całkowite poznanie wierzeń celtyckich. Bardzo mało zostało źródeł pochodzących z kontynentu, gdzie największy wpływ miało Imperium Rzymskie. Największą pozycję wiara ta miała na Wyspach Brytyjskich - dotrwała tam do czasu, aż zaczęto ją spisywać.
Dzisiaj tak dużo wiemy o Celtach od najeźdźców. Tutaj należy wspomnieć o Juliuszu Cezarze (100 - 44 p.n.e.) - zdobywca ten pozostawił źródła pisane, z których wynika jako taki opis celtyckich (galijskich) plemion. Cezar opisał, że byli dzielnymi wojownikami, a niektórzy walczyli nago. Oto opis Greckiego historyka Diodora Scylijskiego (od. 90 - 21 p.n.e.), który pisze: "Celtowie byli wysocy, mieli potężne mięśnie, blond włosy i jasną skórę. Ich kobiety dorównują mężczyznom zarówno posturą, jak i odwagą".
Każde plemię miało swojego wodza lub króla. Społeczeństwo Celtów było podzielone na na arystokrację (posiadającą konie), druidów (kapłanów), bardów (przekazujących opowieści), ludzi wolnych i niewolników. Kobiety z warstwy arystokratycznej odgrywały ważną rolę. Plemiona były niezależne od siebie, a nawet często walczyły ze sobą. To co je łączyło to: zamiłowanie do tworzenia i przekazywania opowieści oraz zainteresowanie zdobnictwem i muzyką. Opowieści przekazywali bardowie.
Na podstawie źródeł historycznych.
Károly Kisfaludy (1788 - 1830) - Lament Osjana
Grecy i Egipcjanie pozostawili po sobie wiele pism, natomiast Celtowie w przeciwieństwie do nich bardziej cenili sobie tradycję przekazywaną drogą ustną. Źródłem informacji o nich są inskrypcje, monety oraz nazwy geograficzne. Źródła ta jednak nie są pełne i nie pozwalają na całkowite poznanie wierzeń celtyckich. Bardzo mało zostało źródeł pochodzących z kontynentu, gdzie największy wpływ miało Imperium Rzymskie. Największą pozycję wiara ta miała na Wyspach Brytyjskich - dotrwała tam do czasu, aż zaczęto ją spisywać.
Dzisiaj tak dużo wiemy o Celtach od najeźdźców. Tutaj należy wspomnieć o Juliuszu Cezarze (100 - 44 p.n.e.) - zdobywca ten pozostawił źródła pisane, z których wynika jako taki opis celtyckich (galijskich) plemion. Cezar opisał, że byli dzielnymi wojownikami, a niektórzy walczyli nago. Oto opis Greckiego historyka Diodora Scylijskiego (od. 90 - 21 p.n.e.), który pisze: "Celtowie byli wysocy, mieli potężne mięśnie, blond włosy i jasną skórę. Ich kobiety dorównują mężczyznom zarówno posturą, jak i odwagą".
Każde plemię miało swojego wodza lub króla. Społeczeństwo Celtów było podzielone na na arystokrację (posiadającą konie), druidów (kapłanów), bardów (przekazujących opowieści), ludzi wolnych i niewolników. Kobiety z warstwy arystokratycznej odgrywały ważną rolę. Plemiona były niezależne od siebie, a nawet często walczyły ze sobą. To co je łączyło to: zamiłowanie do tworzenia i przekazywania opowieści oraz zainteresowanie zdobnictwem i muzyką. Opowieści przekazywali bardowie.
Na podstawie źródeł historycznych.