ParaMythology

Tajemnicza historia wiedźmy z Blair cofa się do czasów wojny między Ameryką, a Anglią. Później, w regularnych odstępach 40-60 lat znowu pojawiał się ten mit.


Wszystkie przypadki działy się w rejonie zwanym Black Hills Forest w Maryland. Już wtedy stało się popularne przez emigracje europejczyków. Indianie trzymali się z daleka od tego rejonu. W 1630 roku pewien kolonista imieniem Blair podjął się ekspedycji w ten rejon i zapytał wysokiej rangi w wiosce tubylca, czy może my towarzyszyć podczas podróży. Tubylec jednak zagroził mu i zniknął. Mimo to Blair zbudował fort, aby bronić kolonie lorda Calverta przed Indianami.
Około 150 lat później, w roku 1785 kilkoro dzieci z miejscowości Blair zarzuciło urodzonej w Irlandii, Elly Kedward, że uprawiała czary i jest czarownicą. Kobieta zastała postawiona przed sądem i ukarana wygnaniem w środku zimy do Black Hills Forest.


Przyjęto, że przez trudne warunki zmarła na głód lub zamarzła. W następnym roku, 1786, zniknęli wszyscy jej oskarżyciele i połowa dzieci z miasta Blair. Kiedy poprawiła się pogoda ludzie uciekli z Blair, bo bali się klątwy Elly Kedward, a ponadto przyrzekli, że nigdy więcej nie wypowiedzą jej imienia. Przez prawie 40 lat miasto było wymarłe. Podczas tego czasu wydano książkę pod tytułem: "The Blair Witch Cult" (kult wiedźmy z Blair).


W roku 1820 pewien mężczyzna imieniem Burkitt wykupił miasteczko Blair, a raczej jego pozostałości. Kupił pozostałości od władz i wyremontował budynki. Od roku 1824 zostało tam stworzone miasto o nazwie Burkittsville. Miasto to można dzisiaj znaleźć w Maryland.

Tylko 4 lata po założeniu Burkittsville pojawiła się sprawa dziewczynki o imieniu Eileen Traecle. Dziewczynka przechodziła przez bardzo płytką rzekę obok miasteczka, kiedy pojawiła się biała ręka i zaczęła ją wciągać pod wodę. Woda nie była głębsza niż pół metra, ale dziewczynka zniknęła, a jej ciało nigdy nie zostało znalezione. Cztery tygodnie po tym zdarzeniu w lesie pojawiły się dziwne, drewniane figury, woda w rzece była tak gęsta jak olej i przez długi czas byłą zanieczyszczona. 1886 roku zniknęła dziewczynka o imieniu Robin Weaver, kiedy szła przez las. Grupa poszukiwawcza została wysłana, by odnaleźć dziewczynkę, i znaleźli ją, jak sama wracała.


Robin opowiedziała, że gdy szła przez las spotkała kobietę, która nie szła, ale bardziej lewitowała. Kobieta wzięła dziewczynkę za rękę i zaprowadziła do swojej chaty w lesie. Zabrała Robin do piwnicy, zniknęła powiedziawszy małej, że wkrótce wróci. Robin czekała dłuższą chwilę w ciemnej piwnicy na powrót kobiety. Ta jednak nie wracała, a mała ze strachu uciekła. Ostatecznie udało jej się odnaleźć miasteczko, ale grupa poszukiwawcza nie miała tyle szczęścia. Druga grupa została wysłana, aby odnaleźć mężczyzn. Ich poszukiwanie zakończyło się przy Coffin Rock, w pobliżu rzeki, gdzie przed latu zatonęła Eileen Traecle.


Druga grupa mówiła, że znalazła tą pierwszą. Odnaleźli ich przywiązanych do Coffin Rock i gołych. Ktoś pozbawił ich ciała organów. Na nogach, rękach, dłoniach i klatce były głęboko w skórze wyryte stare symbole. Wrócili do miasta, aby przyprowadzić pomoc. Po ich powrocie ciała zniknęły. Mimo, że były dowody na zbrodnie, liny, krew, zapach zgnilizny i śmierci w powietrzy to nie znaleziono nigdy tych ciał.


W roku 1940 znowu zaczęły znikać dzieci w Burkittsville, policja była bezsilna, gdyż nie było żadnych świadków i poszlak.


W tym czasie w tej okolicy był też mężczyzna imieniem Rustin Paar.


Był on często bity przez ojca i zdecydował, że będzie żył samotnie w Black Hills Woods. Pewnego dnia zawitał Rustin do Burkittsville i mówił do każdego, kogo spotkał: "Skończyłem". Kiedy go pytano, co on ma z tym na myśli, powtarzał jedynie to samo zdanie. Władze poprosiły go, aby pokazał im co skończył, a ten zabrał ich do swego domu w Black Hills Woods. W piwnicy znaleźli dowody przerażającej zbrodni.


W niedalekiej odległości od chaty Rustina znaleziono siedem grobów, które zostały oznaczone małymi stosami kamieni. Groby zostały odkryte i znaleziono ciała dzieci. Zostały tak samo potraktowane jak wtedy ofiary Coffin Rock. Symbole zostały wyryte w tych samych miejscach. Znaleźli też ósme, zaginione dziecko Kyleia Brodiego, który stał zszokowany w kącie piwnicy.


Zeznania Kyleia mówiły o zabójstwie siódemki dzieci przez Rustina. Parr przyznał się, ale opowiedział też, że zmusił go do tego głos starej kobiety. Po siedmiu morderstwach głos powiedział, że jest wreszcie wolny. Został skazany na śmierć przez powieszenie, a jego dom doszczętnie spalono.


Ale jedno pytanie się cały czas nasuwa. Czemu ósme dziecko zostało ocalone? Brało to dziecko udział w tych morderstwach? Po dokładnym prześledzeniu życia Brodyego na światło wyszło kilka ciekawych faktów. Żadne z siedmiu dzieci się nie znało, ale Kyle znał wszystkie. Kiedy Kyle dorósł szybko trafił na zły tor i został kryminalistą. Został skazany na więzienie w latach 1950 - 1960.


W 1969 roku opublikowano film dokumentalny (White Enamel), który pokazywał kliniki leczące nerwy w USA, jego głównym punktem była klinika w Maryland, gdzie był Brody. W filmie ukazana jest scena, gdzie Brody w swojej celi śpiewa "Never Given!". To samo zdanie wykrzykiwał więcej razy Parr Rustin w nocy przed swoją śmiercią. Inne sceny pokazywały jak Brody na dużej kartce papieru maluje i pisze. Kiedy kamera się zbliżyła było jasne, że pisze w Transitus Fluvii - języku wiedźm. Materiał filmowy został zbadany przez eksperta, który stwierdził, że naprawdę rozchodzi się o język wiedźm. Transitus Fluvii jest bardzo rzadkim językiem i na obrazku widać, jak Kyle perfekcyjne go zapisuje od prawej do lewej.


W roku 1999 pojawił się film The Blair Witch Project Naturalnie film jest cały fikcją, jednak fakty historyczne wyżej wymienione zostały wykorzystane do stworzenia filmu. Gdzie jest granica między prawdą, a fikcją pozostaje do uznania widzów. Każda fikcja filmu jedną nogą bazuje na prawdziwych, historycznych zdarzeniach.

Film dość amatorski, ale ma ten dreszczyk emocji ponieważ wygląda jak "oryginalny", nie specjalnie nakręcony.

Nakręcili go na podstawie historycznej, a wielu myśli, że wzięli go sobie, że tak powiem, z powietrza Rzeczywiście wygląda jak amatorski, ale trzyma w napięciu.

Mam go na płycie, jutro lub dziś obejrze - dawno go nie widziałem.