18.08.2012, 20:32
Religia zakłada, iż Stwórca zmienia swe nastawienie wobec człowieka w zależności od jego postępowania. Nauka, którą jest Kabała natomiast stwierdza, iż Siła Wyższa jest niezmienna, a czyny i postępowanie człowieka w żaden sposób nie mogą na nią wpływać. Natomiast Kabała mówi, iż czyny i postępowanie człowieka mogą jedynie zmienić jego samego i dlatego będzie w stanie inaczej odczuć i dostrzec Wyższy Porządek, jeżeli jego wewnętrzne zmiany są ukierunkowane na Wyższe podobieństwo. Będzie zdolny do odczuwania i pojmowania Stwórcy zawsze jako dobrego i przychylnego. Poprzez narastające różnice pomiędzy właściwościami człowieka (otrzymywanie) a właściwościami Stwórcy (oddawanie), człowiek będzie odczuwał stosunek Stwórcy do niego jako coraz to bardziej negatywny.
Istnieje wiele zwrotów tekstach kabalistycznych wskazujących na brak jakiejkolwiek różnicy w stosunku Stwórcy do stworzonych przez niego istnień: "Nie zamieniam Swego Imienia" ("Ani HaWaJA lo Sziniti") , "On jest miłosierny i miłosierdziem obdarowuje Swe stworzenia, dobre i złe" ("Tov ve Metiv le Raim u le Tovim"), "Wyższe Światło jest trwałe bezwarunkowo" ("Ohr Elion Nimzta be Menucha Muchletet".
Dlatego też, modlitwa nazywana jest sprawdzaniem siebie lub samoanalizą. Dzieje się tak, kiedy człowiek nie odwołuje się do Stwórcy - nie przemawia do niego, lecz sam sprawdza i sam analizuje siebie w stosunku do niezmiennej Wyższej Siły. (Zobacz wyjaśnienia we "Wprowadzeniu do Dziesięciu Sefirot" mówiące o ścieżce w kierunku celu stworzenia, jak człowiek się zmienia, naprawia samego siebie względem niezmiennego Absolutu - Stwórcy).
Na tym stosunku do samego siebie i do Stwórcy i polega cała różnica pomiędzy Kabałą a religią. I pomimo tego, iż religia wzywa do określonych zmian personalnych w człowieku, jest oparta na błaganiu Stwórcy. I przez to religie religie są podobne do prastarych, antycznych wierzeń, które rozlegle praktykują "przekupywanie" Wyższych Sił Natury poprzez składanie ofiar.
Kabała jest odrzucana przez religie, ponieważ ogółem biorąc religia oparta jest na przekonaniu, iż człowiek potrzebuje jedynie składać prośby do Stwórcy i wtedy wszystko zostanie zmienione z góry na rzecz rozwoju człowieka w momencie, gdy Stwórca zwróci swoje oblicze w jego stronę. To znaczy, że wierzący jest przekonany iż Stwórca istnieje i ma pieczę nad wszystkim. I aby wszystko zostało poprawione, wierzący musi jedynie prosić Stwórcę zamiast dokonywać jakichkolwiek zmian w samym sobie. Szerokie masy religii interpretują wewnętrzną zmianę jako dokonywanie dobrych uczynków, takich jak miłosierna pomoc innym, ale nie jako dokonywanie zmian w samym sobie, w swej naturze by upodabniać się do Stwórcy.
Przekonanie, co do zmiennego stosunku Stwórcy do człowieka prowadzi do zazdrości i zawiści tym, kto jest traktowany przez Stwórcę z większym miłosierdziem i miłością lub kto jest tak zwanym "Boskim wybrańcem". To wszystko jest powodem do wzrastania antagonizmu nie tylko pośród ludzi, ale i pomiędzy religiami. Przedstawiciele przeróżnych wyznań dyskutują, którym konfesjom i modlitwom Stwórca jest bardziej przychylny i na które chętniej odpowie.
Kabała podkreśla iż Stwórca jest niezmienny. W procesie naprawy człowiek zasługuje na to, by dostrzec doskonałość i poprawę w niezmiennym stosunku Stwórcy do niego. Dlatego też im bardziej człowiek dąży do swej zmiany-naprawy, tym bardziej każde posunięcie i zachowanie Stwórcy w stosunku do niego jest usprawiedliwione, umotywowane i uzasadnione. Kabała stwierdza, że człowiek, zamiast ciągle tylko się modlić, powinien bardziej skupić się na swej przemianie wewnętrznej. Konsekwentnie, Kabała odbiera wszelką nienawiść ze strony innych grup religijnych, ponieważ niebezpośrednio wskazuje z obłudę w ich poglądach.
Aby lepiej zrozumieć stosunek kabalistów do Stwórcy, możemy zerknąć na "modlitewnik" kabalistyczny. Nie zawiera on zwyczajnych słów, które wyrażają ludzkie emocje. Zamiast tego, składa się on z licznych symboli odzwierciedlających duchowe czyny, które człowiek powinien realizować podczas swej naprawy po to, by w rezultacie otrzymać Wyższe Światło. Oto jest różnica pomiędzy pojęciem religijnego Boga a pojęciem kabalistycznego Stwórcy.
Studia Kabały nad strukturą wszechświata pozwalają i dają człowiekowi jasną, wyraźną koncepcję i wyobrażenie Stwórcy, którego właściwości mieszczą się na samych szczycie drabiny duchowości, dają jasny obraz o nas samych, którzy jesteśmy na samym dole tej "drabiny". Szczeble tej duchowej drabiny reprezentują rozmaite światy. Celem stworzenia jest niezależnie piąć się w górę po tej drabinie i połączyć swe własne pragnienia z pragnieniami Stwórcy.
Ta wspinaczka do góry polega na wewnętrznej przemianie właściwości człowieka z intencji opartych na egoizmie w myśli i pragnienia oparte na intencji altruistycznej. Człowiek wspina się po szczeblach drabiny do duchowego, każdy poszczególny szczebel charakteryzuje stopień podobieństwa do Stwórcy.
Naturalnie, studia nad strukturą wszechświata w takich szczegółach i detalach zapobiegają i uniemożliwiają człowiekowi wyobrażanie sobie, iż związek człowieka ze Stwórcą jest uzależniony od jego próśb i błagań. Wyobraźmy sobie idealnego i doskonałego rodzica w naszym świecie. Oczywiste jest, iż dziecko nie może przywołać żadnej dodatkowej miłości dla samego siebie aniżeli miłość rodzicielska, która jest wieczna i perfekcyjna. Zewnętrzny przejaw tej miłości czyli odczucia niższego zależą wyłącznie od stanów, które człowiek jest zmuszony przejść po to, by poznać cały wszechświat, by zdobyć doświadczenie, by dorównać pod względem rozumu i uczuć do Stwórcy.
Z tego wszystkiego wynika, iż nawet jeśli najbardziej upragniona transformacja ma miejsce w nas samych i co za tym idzie odczucie nigdy niezmiennego pozytywnego nastawienia Stwórcy do nas, to konsekwentnie nazywa się to naprawą. Dzieje się tak, gdyż musimy przejść wszystkie poziomy, ekstremalne stany, zmiany czy zjawiska w nas zachodzące, aby zdobyć doświadczenie i zdolność potrzebną, by odczuwać cały wszechświat od początku do końca.
Poprawa znaczy jedynie nasz stosunek i nasze podejście do wszystkiego, co przychodzi do nas, do wszystkiego, co przychodzi nam do głowy. Jeżeli, bez względu na to co się przydarza, oceniamy po czym akceptujemy wszystko, co się dzieje jako coś, co ma dla nas zbawienny wpływ i jest korzystne dla nas, wówczas to pobudza w nas uczucie szczęścia i przyjemności. To z kolei prowadzi do sytuacji, w której człowiek odkrywa, że tak naprawdę nic się nie zmienia, oprócz jego samego, jego stosunku i podejścia do niezmiennego stanu, w którym on istnieje. Człowiek został stworzony w takim, a nie innym stanie i zawsze w nim istniał.
Nie ma potrzeby mówienia, iż studia Kabały prowadzą do takiego pojmowania wszechświata i swego miejsca w nim i to mimo woli odwraca człowieka od modlitwy, a przecież we wszystkich religijnych praktykach modlitwa stanowi najważniejszy i główny akt i wszystko jest organizowane wokół niego już tylko jako jego uzupełnienie.
W tym wypadku Mądrość Kabały naturalnie ukierunkowuje człowieka w stronę wewnętrznych refleksji i transformacji, które odrywają go od wykonywania jakichkolwiek rytuałów czy od naśladowania religijnych nakazów. Właśnie dlatego wszystkie religie przeciwstawiają się Kabale, a judaizm stoi na czele tego sprzeciwu.
źródło: http://http://www.kabbalah.info/pl/bibli...-a-religią
Istnieje wiele zwrotów tekstach kabalistycznych wskazujących na brak jakiejkolwiek różnicy w stosunku Stwórcy do stworzonych przez niego istnień: "Nie zamieniam Swego Imienia" ("Ani HaWaJA lo Sziniti") , "On jest miłosierny i miłosierdziem obdarowuje Swe stworzenia, dobre i złe" ("Tov ve Metiv le Raim u le Tovim"), "Wyższe Światło jest trwałe bezwarunkowo" ("Ohr Elion Nimzta be Menucha Muchletet".
Dlatego też, modlitwa nazywana jest sprawdzaniem siebie lub samoanalizą. Dzieje się tak, kiedy człowiek nie odwołuje się do Stwórcy - nie przemawia do niego, lecz sam sprawdza i sam analizuje siebie w stosunku do niezmiennej Wyższej Siły. (Zobacz wyjaśnienia we "Wprowadzeniu do Dziesięciu Sefirot" mówiące o ścieżce w kierunku celu stworzenia, jak człowiek się zmienia, naprawia samego siebie względem niezmiennego Absolutu - Stwórcy).
Na tym stosunku do samego siebie i do Stwórcy i polega cała różnica pomiędzy Kabałą a religią. I pomimo tego, iż religia wzywa do określonych zmian personalnych w człowieku, jest oparta na błaganiu Stwórcy. I przez to religie religie są podobne do prastarych, antycznych wierzeń, które rozlegle praktykują "przekupywanie" Wyższych Sił Natury poprzez składanie ofiar.
Kabała jest odrzucana przez religie, ponieważ ogółem biorąc religia oparta jest na przekonaniu, iż człowiek potrzebuje jedynie składać prośby do Stwórcy i wtedy wszystko zostanie zmienione z góry na rzecz rozwoju człowieka w momencie, gdy Stwórca zwróci swoje oblicze w jego stronę. To znaczy, że wierzący jest przekonany iż Stwórca istnieje i ma pieczę nad wszystkim. I aby wszystko zostało poprawione, wierzący musi jedynie prosić Stwórcę zamiast dokonywać jakichkolwiek zmian w samym sobie. Szerokie masy religii interpretują wewnętrzną zmianę jako dokonywanie dobrych uczynków, takich jak miłosierna pomoc innym, ale nie jako dokonywanie zmian w samym sobie, w swej naturze by upodabniać się do Stwórcy.
Przekonanie, co do zmiennego stosunku Stwórcy do człowieka prowadzi do zazdrości i zawiści tym, kto jest traktowany przez Stwórcę z większym miłosierdziem i miłością lub kto jest tak zwanym "Boskim wybrańcem". To wszystko jest powodem do wzrastania antagonizmu nie tylko pośród ludzi, ale i pomiędzy religiami. Przedstawiciele przeróżnych wyznań dyskutują, którym konfesjom i modlitwom Stwórca jest bardziej przychylny i na które chętniej odpowie.
Kabała podkreśla iż Stwórca jest niezmienny. W procesie naprawy człowiek zasługuje na to, by dostrzec doskonałość i poprawę w niezmiennym stosunku Stwórcy do niego. Dlatego też im bardziej człowiek dąży do swej zmiany-naprawy, tym bardziej każde posunięcie i zachowanie Stwórcy w stosunku do niego jest usprawiedliwione, umotywowane i uzasadnione. Kabała stwierdza, że człowiek, zamiast ciągle tylko się modlić, powinien bardziej skupić się na swej przemianie wewnętrznej. Konsekwentnie, Kabała odbiera wszelką nienawiść ze strony innych grup religijnych, ponieważ niebezpośrednio wskazuje z obłudę w ich poglądach.
Aby lepiej zrozumieć stosunek kabalistów do Stwórcy, możemy zerknąć na "modlitewnik" kabalistyczny. Nie zawiera on zwyczajnych słów, które wyrażają ludzkie emocje. Zamiast tego, składa się on z licznych symboli odzwierciedlających duchowe czyny, które człowiek powinien realizować podczas swej naprawy po to, by w rezultacie otrzymać Wyższe Światło. Oto jest różnica pomiędzy pojęciem religijnego Boga a pojęciem kabalistycznego Stwórcy.
Studia Kabały nad strukturą wszechświata pozwalają i dają człowiekowi jasną, wyraźną koncepcję i wyobrażenie Stwórcy, którego właściwości mieszczą się na samych szczycie drabiny duchowości, dają jasny obraz o nas samych, którzy jesteśmy na samym dole tej "drabiny". Szczeble tej duchowej drabiny reprezentują rozmaite światy. Celem stworzenia jest niezależnie piąć się w górę po tej drabinie i połączyć swe własne pragnienia z pragnieniami Stwórcy.
Ta wspinaczka do góry polega na wewnętrznej przemianie właściwości człowieka z intencji opartych na egoizmie w myśli i pragnienia oparte na intencji altruistycznej. Człowiek wspina się po szczeblach drabiny do duchowego, każdy poszczególny szczebel charakteryzuje stopień podobieństwa do Stwórcy.
Naturalnie, studia nad strukturą wszechświata w takich szczegółach i detalach zapobiegają i uniemożliwiają człowiekowi wyobrażanie sobie, iż związek człowieka ze Stwórcą jest uzależniony od jego próśb i błagań. Wyobraźmy sobie idealnego i doskonałego rodzica w naszym świecie. Oczywiste jest, iż dziecko nie może przywołać żadnej dodatkowej miłości dla samego siebie aniżeli miłość rodzicielska, która jest wieczna i perfekcyjna. Zewnętrzny przejaw tej miłości czyli odczucia niższego zależą wyłącznie od stanów, które człowiek jest zmuszony przejść po to, by poznać cały wszechświat, by zdobyć doświadczenie, by dorównać pod względem rozumu i uczuć do Stwórcy.
Z tego wszystkiego wynika, iż nawet jeśli najbardziej upragniona transformacja ma miejsce w nas samych i co za tym idzie odczucie nigdy niezmiennego pozytywnego nastawienia Stwórcy do nas, to konsekwentnie nazywa się to naprawą. Dzieje się tak, gdyż musimy przejść wszystkie poziomy, ekstremalne stany, zmiany czy zjawiska w nas zachodzące, aby zdobyć doświadczenie i zdolność potrzebną, by odczuwać cały wszechświat od początku do końca.
Poprawa znaczy jedynie nasz stosunek i nasze podejście do wszystkiego, co przychodzi do nas, do wszystkiego, co przychodzi nam do głowy. Jeżeli, bez względu na to co się przydarza, oceniamy po czym akceptujemy wszystko, co się dzieje jako coś, co ma dla nas zbawienny wpływ i jest korzystne dla nas, wówczas to pobudza w nas uczucie szczęścia i przyjemności. To z kolei prowadzi do sytuacji, w której człowiek odkrywa, że tak naprawdę nic się nie zmienia, oprócz jego samego, jego stosunku i podejścia do niezmiennego stanu, w którym on istnieje. Człowiek został stworzony w takim, a nie innym stanie i zawsze w nim istniał.
Nie ma potrzeby mówienia, iż studia Kabały prowadzą do takiego pojmowania wszechświata i swego miejsca w nim i to mimo woli odwraca człowieka od modlitwy, a przecież we wszystkich religijnych praktykach modlitwa stanowi najważniejszy i główny akt i wszystko jest organizowane wokół niego już tylko jako jego uzupełnienie.
W tym wypadku Mądrość Kabały naturalnie ukierunkowuje człowieka w stronę wewnętrznych refleksji i transformacji, które odrywają go od wykonywania jakichkolwiek rytuałów czy od naśladowania religijnych nakazów. Właśnie dlatego wszystkie religie przeciwstawiają się Kabale, a judaizm stoi na czele tego sprzeciwu.
źródło: http://http://www.kabbalah.info/pl/bibli...-a-religią