Hera

[Marcelo]

Hera jest królową nieba, żona Zeusa. Wysoka dumna obleczona w suknię z fałdami, na głowie ma diadem z gwiazd. Posiada ciemnie, rozkazujące, surowe oczy. Mało się działo wedle jej woli, Zeus ulegał jej często, ale nie zawsze, raczej aby uniknąć kłótni, do której Hera była skora. Gdy mu brakowało cierpliwości, dawał jej odczuć swą wyższość w sposób nieco gwałtowny. Raz związał jej ręce złotym łańcuchem i przypiął do szczytu Olimpu, a żeby było trudniej do nóg zawiesił dwa kowadła. Została uwolniona dopiero na prośbę bogów. Nie znosiła żadnych negatywnych uwag co do jej urody. Nie lubiła jak mówiono, że królowa nieba powinna być najpiękniejsza na świecie. Poeci w bojaźni i chcą się jej przypodobać wychwalali jej białe ramiona i ciemnobłękitne oczy. Ale kobiety miały na jej temat inne zdanie.

Córki króla Projtosa mówiły głośno, że jej nie ustępują w piękności. Hera zesłała na nie szaleństwo i uciekły do lasu pasąc się na łąkach między krowami, uważały siebie za krowy. Inne dziewczęta zostały zamienione w schody prowadzące do świątyń. Białoramienna bogini była patronką niewiast. Do niej modliły się panny w dniu ślubu, ona opiekowała się macierzyństwem i niosła pociechę wdowom. W Olimpii, gdzie stała jedna z najstarszych świątyń Hery, odbywały się co pięć lat igrzyska dziewcząt. W krótkich koszulkach, z rozpuszczonymi włosami, biegły do mety walcząc o nagrodę, którą była gałązka oliwną i kawał pieczeni ze zwierząt ofiarnych. W każdym mieście stała świątynia Hery, kaplica lub ołtarz. W czasach pierwotnych jej wizerunkiem był prosty słup lub belka. Później przedstawiano ją jako poważną matronę o majestatycznej urodzie. Tak ją wyrzeźbił Poliklet w kolosalnym posągu, który stał w świątyni Hery w Argos. Bogini siedziała na tronie trzymając w jednej ręce jabłko granatu, symbol płodności, w drugiej berło z kukułką, ptakiem jej poświęconym.