Romulus i Remus – wykarmiła i wychowała ich wilczyca. Ojcem bliźniąt był rzekomo bóg wojny Mars, matką zaś Rea Sylwia, księżniczka miasta Alba Longa (osada w starożytnym Lacjum, obecnie Castel Gandolfo), którą podstępny wuj Amuliusz zmusił do zostania westalką. Kiedy Rea urodziła Romulusa i Remusa, Amuliusz kazał zakopać ją żywcem, bliźnięta zaś utopić w Tybrze. Wrzucony do wody koszyk z dziećmi popłynął jednak prądem i utknął na mieliźnie. Płacz bliźniąt usłyszała przechodząca wilczyca, która zaopiekowała się nimi z niemalże ludzką czułością. W niektórych wersjach wilczyca utożsamiana jest z boginią Lupercą, co sugeruje, że kult wilka był bardzo rozwinięty wśród mieszkańców starożytnego Lacjum. Kimkolwiek lub czymkolwiek była wilczyca, przygarnęła ona bliźnięta i wykarmiła je własnym mlekiem. Później dzieci zostały znalezione przez pasterza o imieniu Faustulus, który wychował je jak własne. Po osiągnięciu pełnoletniości Romulus i Remus odkryli prawdę o swoim pochodzeniu i wrócili do Alba Longa, by zabić Amuliusza i przywrócić prawowitego władcę (ich dziada) na tron. Później Romulus zabił Remusa (zdaniem niektórych Romulus był wówczas w stanie wilczego szału i z wielką siłą uderzył brata łopatą) i został pierwszym władcą miasta Rzym. W opowieści tej wyraźnie widać więź łączącą człowiek i dzikie zwierzę – wilczyca karmiła ludzkie dzieci jak własne szczenięta; pobrzmiewają w niej również echa legendarnej konfrontacji ludzi i wilków.
