12.04.2012, 15:18
Źródła wicca to kontrowersyjny temat. Jeszcze niedawno wśród osób zainteresowanych tematem w Polsce pokutowało przekonanie, że wicca jest prehistorycznym kultem Wielkiej Bogini Matki. Malowidła naskalne przedstawiające szamana w kostiumie jelenia i figurki kobiet - jaskiniowych Wenus były wymieniane jako dowód, że ów kult sięga czasów paleolitu. Niestety, samo istnienie zabytków, które możemy zinterpretować jako obiekty naszego kultu nie oznacza, że ów kult ma korzenie prehistoryczne. Nie ma bowiem dowodów ciągłości. Nie wiemy też, co artysta z czasów przed nastaniem pisma myślał, tworząc swoje dzieło. Może rzeźbił Wenus, widząc w niej boginię płodności, a może oddawał się erotycznym marzeniom czy robił dzieciom lalkę?
nnym poglądem na źródła wicca jest pomysł, że ta religia jest kontynuacją religii Celtów. Rekonstrukcjoniści celtyccy, którzy zajmują się odtwarzaniem owej historycznej religii, wyśmiewają ten pogląd. Celtowie czcili wielu bogów, wiccanie skupiają się na boskiej parze, której w mitologii celtyckiej nie ma. Cernunnos - Rogaty Bóg Celtów istniał, ale brak bogini odpowiadającej cechom Bogini wiccańskiej. Praktyka jest inna, bóstwa są inne, a podobieństwa biorą się z tego, że wicca czerpie z celtyckiej mitologii, ale nie jest kontynuacją.
Oczywiście, że duchowe korzenie wicca i neopogaństwa w ogólności sięgają mitologii celtyckiej i mitologii dawnej Europy. Neopogaństwo jest religią tu i teraz, związaną z obserwacją natury, nierepresyjną, bez pojęcia grzechu. Jest w niej miejsce na wielu bogów, z których żaden nie ma monopolu na władzę. Misteria wicca to misteria znane ludzkości od zarania dziejów: tajemnice narodzin, śmierci i odrodzenia, opisywane w podobny sposób w religiach europejskich. Znamy mity o umierających i odradzających się bogach, o zstąpieniu do zaświatów, o boskich parach, boginiach księżyca, rogatych bogach lasu. Mity przemawiają do nowych pogan z siłą, która każe im poszukiwać duchowych prawd w religiach zapomnianych i odradzających się na nowo.
Jest jednak różnica pomiędzy kontynuacją starożytnych religii a sięganiem do historycznej wiedzy o nich. Jest też różnica pomiędzy historycznymi religiami a domniemanym kultem czarownic, który miał być pozostałością pogańskiego (celtyckiego?) kultu na schrystianizowanych ziemiach.
nnym poglądem na źródła wicca jest pomysł, że ta religia jest kontynuacją religii Celtów. Rekonstrukcjoniści celtyccy, którzy zajmują się odtwarzaniem owej historycznej religii, wyśmiewają ten pogląd. Celtowie czcili wielu bogów, wiccanie skupiają się na boskiej parze, której w mitologii celtyckiej nie ma. Cernunnos - Rogaty Bóg Celtów istniał, ale brak bogini odpowiadającej cechom Bogini wiccańskiej. Praktyka jest inna, bóstwa są inne, a podobieństwa biorą się z tego, że wicca czerpie z celtyckiej mitologii, ale nie jest kontynuacją.
Oczywiście, że duchowe korzenie wicca i neopogaństwa w ogólności sięgają mitologii celtyckiej i mitologii dawnej Europy. Neopogaństwo jest religią tu i teraz, związaną z obserwacją natury, nierepresyjną, bez pojęcia grzechu. Jest w niej miejsce na wielu bogów, z których żaden nie ma monopolu na władzę. Misteria wicca to misteria znane ludzkości od zarania dziejów: tajemnice narodzin, śmierci i odrodzenia, opisywane w podobny sposób w religiach europejskich. Znamy mity o umierających i odradzających się bogach, o zstąpieniu do zaświatów, o boskich parach, boginiach księżyca, rogatych bogach lasu. Mity przemawiają do nowych pogan z siłą, która każe im poszukiwać duchowych prawd w religiach zapomnianych i odradzających się na nowo.
Jest jednak różnica pomiędzy kontynuacją starożytnych religii a sięganiem do historycznej wiedzy o nich. Jest też różnica pomiędzy historycznymi religiami a domniemanym kultem czarownic, który miał być pozostałością pogańskiego (celtyckiego?) kultu na schrystianizowanych ziemiach.