30.06.2012, 11:27
Erynie – boginie i uosobienia zemsty (kary, gniewu) za wszelką nieprawość oraz wyrzutów sumienia w mitologii greckiej.
Należały do najstarszych bóstw panteonu greckiego[1]. Zrodziły się ze spadłej na Gaję (Ziemia) krwi okaleczonego Uranosa (Niebo). Zamieszkiwały Ereb (Ciemności Podziemia)Ich rzymskimi odpowiedniczkami były furie[
Ponieważ nie należało wymieniać ich imion, nazywano je również Eumenides („Łaskawymi”), Semnaj („Czcigodnymi”) lub Araj („Klątwami”)
W sztuce starożytnej Grecji najczęściej przedstawiano je jako uskrzydlone staruchy z wężami zamiast włosów i przekrwionymi oczami. W rękach trzymały pochodnie lub żmije, bądź też bicze nabijane ćwiekami z brązu.
Były trzy erynie:
Alekto – (gr. Ἀληκτώ Alēktṓ) – niestrudzona
Tyzyfone – (gr. Τισιφόνη Tisiphónē) – mścicielka, wymierzająca karę (szczególnie prześladowała zabójców)
Megajra – (gr. Μέγαιρα Mégaira) – wroga, zawistna
Zadaniem erynii było wysłuchiwanie skarg wnoszonych przez śmiertelników na młodzież obrażającą starszych, na dzieci odnoszące się źle do rodziców, na niegościnnych gospodarzy, na właścicieli domów i radnych miejskich, którzy niewłaściwie odnosili się do petentów, przede wszystkim jednak na zabójców. Stanowiły one personifikacje wyrzutów sumienia po złamaniu tabu – początkowo tylko tabu obrazy nieposłuszeństwa albo przemocy stosowanej wobec matki
Według Ajschylosa Orestes ścigany przez erynie za matkobójstwo decyduje się poddać sądowi Pallas Ateny, która uwalnia go od winy, a erynie ustają w pogoni za nim otrzymując przydomek „Łaskawych” (eumenid) – bóstw opiekuńczych Ateńczyków.
Należały do najstarszych bóstw panteonu greckiego[1]. Zrodziły się ze spadłej na Gaję (Ziemia) krwi okaleczonego Uranosa (Niebo). Zamieszkiwały Ereb (Ciemności Podziemia)Ich rzymskimi odpowiedniczkami były furie[
Ponieważ nie należało wymieniać ich imion, nazywano je również Eumenides („Łaskawymi”), Semnaj („Czcigodnymi”) lub Araj („Klątwami”)
W sztuce starożytnej Grecji najczęściej przedstawiano je jako uskrzydlone staruchy z wężami zamiast włosów i przekrwionymi oczami. W rękach trzymały pochodnie lub żmije, bądź też bicze nabijane ćwiekami z brązu.
Były trzy erynie:
Alekto – (gr. Ἀληκτώ Alēktṓ) – niestrudzona
Tyzyfone – (gr. Τισιφόνη Tisiphónē) – mścicielka, wymierzająca karę (szczególnie prześladowała zabójców)
Megajra – (gr. Μέγαιρα Mégaira) – wroga, zawistna
Zadaniem erynii było wysłuchiwanie skarg wnoszonych przez śmiertelników na młodzież obrażającą starszych, na dzieci odnoszące się źle do rodziców, na niegościnnych gospodarzy, na właścicieli domów i radnych miejskich, którzy niewłaściwie odnosili się do petentów, przede wszystkim jednak na zabójców. Stanowiły one personifikacje wyrzutów sumienia po złamaniu tabu – początkowo tylko tabu obrazy nieposłuszeństwa albo przemocy stosowanej wobec matki
Według Ajschylosa Orestes ścigany przez erynie za matkobójstwo decyduje się poddać sądowi Pallas Ateny, która uwalnia go od winy, a erynie ustają w pogoni za nim otrzymując przydomek „Łaskawych” (eumenid) – bóstw opiekuńczych Ateńczyków.